Wieś nie zawsze się tak nazywała, bo aż do II wojny światowej nosiła nazwę Spas. Spas to po rusku Chrystus Zbawiciel. Według legendy, świątynia w Spasie miała powstać w 1001 r., równocześnie z powstaniem cerkwi Bogurodzicy w Chełmie. Fundatorem miał być książę kijowski Włodzimierz Wielki, który ofiarował świątyni w Spasie ikonę Chrystusa Zbawiciela, zniszczoną później przez Tatarów. Nie wiadomo, czy jest to prawdą, ponieważ w źródłach historycznych klasztor pojawia się w 1440 r., w dokumencie wydanym przez byłego metropolitę Rusi Izydora, zwolennika unii między katolicyzmem i prawosławiem (tzw. unii florenckiej z 1439 r.). Po podpisaniu Unii brzeskiej w 1596 r., zakonnicy początkowo odmówili przystąpienia do nowego wyznania. Dopiero w 1622 r. zostali zmuszeni do przyjęcia unii i monaster objęli bazylianie, nadzorowaniu bezpośrednio przez biskupów chełmskich.
Cerkiew stała się obiektem rywalizacji ludności prawosławnej i katolickiej. Ostatecznie obiekt został przekazany katolikom i 28 sierpnia 1924 r. erygowano parafię rzymskokatolicką pw. Chrystusa Pana Zbawiciela. Skromny murowany obiekt należy do najciekawszych kościołów w okolicach Chełma. Świątynia, której wiek zwykle określa się na 2 połowę XVII w., jest murowana, posiada prostokątną nawą i wąskie kwadratowe prezbiterium, umocniona jest szkarpami i ozdobiona malowniczym trójkątnym szczytem. Obiekt posiada osiemnastowieczne wyposażenie (rokokowy, drewniany ołtarz główny z obrazem Wniebowstąpienia, dwa ołtarze boczne z obrazami św. Jana Chrzciciela i Serca NMP), ale prezbiterium pochodzi jeszcze z XIII wieku. Oczywiście nie mogłam zobaczyć, bo jak to zwykle bywa z kościołami, był zamknięty na siedem spustów !
Obok kościoła stoi fajna murowana dzwonnica z 1909-13 r. (w stylu bizantyjsko-ruskim).
A za kościołem świeżo oczyszczony stary cmentarz prawosławny, dość duży, jednak nie zachowało się wiele nagrobków.
