Przyszła wiosna (okolice Piask Lubelskich)

Tatry w marcu

Tatry w marcu są szaro-bure, deszczowe i mgliste. Mgła przesłania widoki, ale... dobrze robi na cerę:) Nie zważając zatem na mżawkę i ciemności nawet w południe, maszerowałam zawzięcie po dolinkach i niskich szczytach. Efekt zrestartowania się psychicznego i napełnienia płuc świeżym powietrzem został osiągnięty:) I nie przeszkadzał mi nawet brak kolorów oprócz białego, szarego i burego - w końcu krokusy jeszcze się nie pojawiły, a polany pokrywała ponad półmetrowa warstwa śniegu. Na kolory napatrzę się latem.

Czarno-biała Dolina Strążyska

Dnem doliny płynie wartki Potok Strążyski, którego źródło znajduje się w Małej Dolince, odgałęzieniu Doliny Strążyskiej tuż pod Giewontem.

Skała Edwarda Jedlinka, w którą w 1897 roku, z inicjatywy Henryka Sienkiewicza, wmurowano tablicę pamiątkową. Edward Jedlinek (1855 – 1897) był czeskim publicystą, propagującym przyjaźń między narodami polskim i czeskim.

Polana Strążyska to podłużna hala wielkości około 2 ha, położona na wysokości 1020-1060 m. Niegdyś służyła jako miejsce wypasu owiec, o czym zaświadczają stojące na niej szałasy pasterskie. Nazwa pochodzi od słowa „strąga” - zagroda do dojenia owiec.

Wodospad Siklawica (dawniej Sicząca, Siczawa, Mała Siklawa) jest położony w Dolinie Strążyskiej, w północnej ścianie Giewontu. Jego wysokość wynosi 23 m. Składa się z dwóch prawie pionowych ścian (nachylonych pod kątem 80°), po których spływa woda Potoku Strążyskiego. Dolna ściana ma 13 m wysokości, natomiast górna – 10 m.  

 Kominy Strążyskie (przed wiekami nazywane Dziadami lub Płaczkami) - pięć strzelistych, dolomitowych skał, które na początku XX w. były częstym celem wspinaczek.

Pora na Nosal - nie szkodzi, że nic nie widać:)

Hmmm... nieszczególnie wygląda szlak z Przełęczy Nosalowej do Doliny Olczyskiej. Masowa wycinka drzew spowodowana jest niszczycielską działalnością kornika drukarza, nazywanego też „grabarzem lasu”.

Za to Dolina Olczyska, choć całe we mgle, wygląda pięknie i nastrojowo. A jakby jeszcze zaświeciło słońce..? Jednak nie zaświeciło...

W drodze na Kopieniec nie lepiej. Choć to szczyt słynący z pięknych widoków, to jednak nie tym razem dane mi będzie obejrzeć panoramę Tatr.

Wracałam wzdłuż potoku Olczyskiego na Jaszczurówkę. Widać tu pozimowe zniszczenia.

Czas na Kalatówki

Zespół klasztorny Sióstr Albertynek rozpoczęli budować bracia albertyni w 1898. Pomagali im w tym górale. Projektantem budowli był Stanisław Witkiewicz, a kierownictwo sprawował brat Albert, czyli Adam Chmielowski. Teren pod budowę obiektu ofiarował hrabia Władysław Zamoyski, zaś pieniądze na budowę pochodziły ze składek ludzi, którzy ofiarowali część swojego wynagrodzenia za pracę przy budowie ścieżki do Czarnego Stawu oraz drogi do Morskiego Oka. W  klasztorze Stefan Żeromski umieścił scenę powieści "Nawracanie Judasza".

 Wełnianka to cieniutkie strużyny świerkowego drewna. Wełniankę zwija się w ozdobne warkocze i wbija w szczeliny między balami (płazami), aby w ten sposób je uszczelnić. Druga strona jest obcinana, lub w przypadku mszenia dwustronnego z obydwu stron ściany jest warkocz ozdobny. W ten sposób uszczelniane domy zyskują trwałą izolację termiczna i niesamowity efekt dekoracyjny, czyli dwa w jednym.

Poniżej klasztoru Brat Albert zbudował mały domek, zwany chatką. To niewielki drewniany budynek z 1901 roku, postawiony na terenie ofiarowanym przez hrabiego Władysława Zamoyskiego, ówczesnego właściciela Zakopanego.

Hotel Górski na Kalatówkach leży na wysokości 1198 m n.p.m.  przy szlaku na Giewont, w malowniczej dolinie Bystrej. Wybudowany jest w stylu alpejskim i powstał w rekordowym czasie 5 miesięcy pod koniec 1938 roku, w ramach zwiększenia infrastruktury niezbędnej do zorganizowania Mistrzostw Świata FIS w 1939 roku. W czasie niemieckiej okupacji od 1939 roku schronisko na Kalatówkach pod nazwą "Berghaus Krakau" służyło jako dom wypoczynkowy dla wyższych funkcjonariuszy i oficerów niemieckich.

A po powrocie do domu trzeba było odkopać samochody, aby pojechać do pracy:)