Tablica koło cerkwi w Ustjanowej powstała, aby ocalić od zapomnienia historię i tragiczne losy Polaków wysiedlonych z terenów woj. lubelskiego, które Polska utraciła na podstawie umowy o korekcie granic, zawartej w 1951 r. pomiędzy Rządem PRL i ZSRR. Ludzie ci zostali wypędzeni ze swojej małej ojczyzny i osiedleni na obszarze Bieszczadów.
15 lutego 1951 roku w Moskwie Józef Stalin podpisał umowę zmuszającą Polskę do oddania tzw. kolana Bugu, ziem bogatych w węgiel kamienny i czarnoziemy. W zamian za Sokalszczyznę 3 czerwca 1951 roku Polska otrzymała słabo zurbanizowane tereny o ubogich glebach i z wyeksploatowanymi złożami ropy obejmującymi Ustrzyki Dolne i ziemie w Bieszczadach. Przesiedlenie ludności polskiej nastąpiło późną jesienią 1951 r. W myśl postanowień umowy cały majątek nieruchomy (budynki, kołchozy, infrastruktura, linie kolejowe) przechodził wraz z terytorium na rzecz nowego właściciela. Nie trzeba dodawać, że na ziemi ustrzyckiej i bieszczadzkiej żadnej infrastruktury nie było, natomiast była na zagrabionej Sokalszczyźnie...
W wyniku podpisanego porozumienia do terytorium ZSRR wszedł wówczas pas ziemi położony w widłach Bugu i Sołokiji wzdłuż linii kolejowej Rawa Ruska-Krystynopol. Polska straciła 5 miast: Bełz, Sokal, Uhnów, Krystynopol i Waręż, Sowieci na przejętych ziemiach szybko zbudowali kilka kopalń, a na miejscu Krystynopola powstało duże miasto górnicze, nazwane Czerwonogradem.