Szczawnica - nazwa uzdrowiska pochodzi od kwaśnych wód zwanych przez górali "szczawami". Położona jest w pięknej dolinie rzeki Grajcarek, prawobrzeżnego dopływu Dunajca, wzdłuż Pasma Radziejowa i Małe Pieniny. Uzdrowisko leży na wysokości 430-560 m n. p m. w strefie przygranicznej polsko - słowackiej. Dynamiczny jej rozwój jako uzdrowiska przypada na połowę XIX wieku, kiedy to właścicielem uzdrowiska został Józef Szalay, który zbudował pierwsze łazienki, wystawił nowe budynki zdrojowe i pensjonaty, dał oprawę architektoniczną odkrytym źródłom: Magdaleny, Walerii, Jana, Szymona, Heleny i Anieli. Rozszerzył i unowocześnił Park Zdrojowy, wybudował kaplicę zdrojową. Zapraszał do Szczawnicy wybitnych ludzi epoki, między innymi balneologa Józefa Dietla. W 1876 r. Szalay zapisał uzdrowisko krakowskiej Akademii Umiejętności. W 1909 r. od Akademii Uzdrowisko Szczawnica kupił hr. Adam Stadnicki, po II wojnie światowej nastąpiło upaństwowienie zdrojowiska. W 1962 roku Szczawnicy nadano prawa miejskie włączając do niej przyległe wsie - Szlachtowa i Jaworki. Uzdrowisko posiada 12 źródeł wód mineralnych. Wody te to szczawy wodorowęglanowe, sodowe, jodkowe, bromkowe bogate w sole mineralne i liczne mikroelementy. Szczególnie wskazane przy schorzeniach dróg oddechowych, nieżytach żołądka, zaparciach, skazie moczowej, miażdżycy tętnic, z wysokim poziomem cholesterolu, osteoporozie.
