Na niewielkim wzgórzu, na którym stoi cerkiew, rosła niegdyś olbrzymia lipa. Pod nią w szałasie zamieszkał stary człowiek cierpiący na obrzęk nóg. Na wierzchołku drzewa ujrzał on ikonę Matki Bożej, do której zaczął się żarliwie modlić, co przyniosło mu uzdrowienie. W miejscu, gdzie wydarzył się ten cud, w pobliżu lipy została wzniesiona świątynia, w której umieszczono cudowną ikonę, a miejsce to nazwano od nazwy choroby – Puchły. Ludzie, słysząc o tym cudownym wydarzeniu, zaczęli podążać do Puchłów na pielgrzymki, aby pomodlić się w intencji swojej i chorych bliskich. Liczne uzdrowienia miały tu miejsce zwłaszcza kiedy na Podlasiu szalały epidemie dżumy i cholery, a więc w latach 1710, 1830 i 1855.
Z odrostów, które zostały po cudownej lipie, wyrosły po dwóch stuleciach potężne drzewa. Wraz z równie wielkimi dębami tworzą grupę 15 pomników przyrody. Cerkiew w Puchłach została spalona w 1771 roku. W pożarze spłonęła także ikona Matki Boskiej. Obecna ikona powstała po 1781 roku. Przedstawia ona Matkę Boską stojącą na obłoku w drapowanej sukni z koroną na głowie.
Na terenie cerkwi znajdują się kamienne krzyże z końca XIX wieku. W murze cerkiewnym mieści się grobowiec proboszcza Trześcianki Grzegorza Sosnowskiego i jego żony. W miejscu. gdzie znajdują się kamienne schody stała kapliczka cmentarna z 1870. Została przebudowana i konsekrowana w 1884 roku, jako cerkiew Świętych Cyryla i Metodego. Niestety, w 1919 roku została spalona przez nieostrożność dwóch mężczyzn, którzy próbowali dostać się do wiszącego ula na szczycie kapliczki.
Cerkiew w Puchłach jest jednym z najpiękniejszych obiektów sakralnych w Dolinie Górnej Narwi.