Budynek lubelskiej wyższej uczelni talmudycznej wybudowany został w latach 1924–1930 ze składek Żydów z całego niemal świata, z inicjatywy i dzięki staraniom rabbiego Jehudy Meira Szapiro. Był on jej pierwszym rektorem, od chwili uroczystego otwarcia w 1930 roku aż do swojej przedwczesnej śmierci w wieku zaledwie 46 lat, w 1933 roku. Po Jehudzie M. Szapiro rektorem został Szlomo Eiger, ostatnim – był prawdopodobnie Arje Cwi Fromer. Plac ufundował Szmul Ajchenbaum, zaś projektantem budowli wzniesionej w stylu eklektycznym był Agenor Smoluchowski.
Ta nowoczesna jak na owe czasy uczelnia, największa wówczas jesziwa na świecie, działała do 1939 roku. W okazałym, 5-kondygnacyjnym gmachu znajdowały się sale wykładowe, biblioteka z jednym z najbogatszych księgozbiorów judaistycznych w Polsce, sala jadalna, kuchnia, piekarnia, łaźnia z prysznicami i basenami do kąpieli rytualnych, pralnia oraz pokoje mieszkalne dla studentów. W jednym z pomieszczeń eksponowano pozłacaną makietę Świątyni Jerozolimskiej. Za budynkiem znajdował się obszerny ogród.
Uczelnia Mędrców Lublina kształciła rabinów. Aby dostać się do Jeszywas Chachmej Lublin, kandydaci musieli wykazać się doskonałą znajomością Talmudu, w tym pamięciowym opanowaniem 400 stron tego dzieła. Program nauczania trwał cztery lata i skupiał się głównie na studiowaniu Talmudu oraz jego komentarzy.
Może to ostatnie zdjęcia z pobytu izraelskiej grupy Żydów, zanim w jesziwie uruchomiono Ilan**** Hotel.
